Rozdział XVI

On:

          Lena patrzyła wyczekująco na niego, a on nie umiał wykrztusić słowa. Skąd w ogóle wzięło jej się to pytanie? Czy zaczynała coś podejrzewać.

-Kochanie oczywiście, że nie- szybko zaprzeczył- Czemu tak myślisz?

-Nie ważne.

          Dziewczyna zmarszczyła brwi, wstała i udała się do sypialni. Odprowadził ją wzrokiem, a gdy zniknęła za drzwiami złapał telefon i wybrał numer do Nowakowskiego. Ten odebrał po trzecim sygnale.

-Co tak Kurek? Już się stęskniłeś?- usłyszał wesoły głos środkowego.

-Coś ty nagadał Lenie?- spytał bez zbędnych wstępów.

-Nie wiem o czym mówisz.

-Tak? To czemu zapytała mnie przed chwilą czy ją okłamuję?

-O kurde. A miałem nadzieję, że zostawi ten temat w spokoju- westchnął.

-Coś ty jej powiedział?- nie wytrzymywał.

-Spytałem tylko czy kocha cię na tyle mocno, by wybaczyć ci np. kłamstwo- odpowiedział niepewnie Pit.

-Odbiło ci?!- nie wierzył, że środkowy to zrobił.

-Sorry.

-Dobra, nie ważne. Muszę to jakoś naprawić. Cześć.

        Rozłączył się szybko i poszedł do sypialni. Zastał tam dziewczynę pakującą walizki. Zdziwiony podszedł i położył jej ręce na biodrach. Drgnęła i odwróciła się do niego przodem. Musnął delikatnie jej usta.

-Czemu się pakujesz?- spytał.

-Jadę z tobą jutro do Włoch.

        Zupełnie odebrało mu mowę. Otworzył usta ze zdziwienie i wpatrywał się w dziewczynę. Ta uśmiechnęła się do niego i go pocałowała. Gdy oderwali się od siebie wtuliła się w niego, a on objął ją ramionami.

-Nie żartujesz?- spytał.

-Nie.

-A Maciek?

-No właśnie- westchnęła i odsunęła się od niego- Muszę od tego wszystkiego odpocząć. Chyba, że nie chcesz, żebym jechała.

-Jasne, że chcę- od razu powiedział- Pomogę ci się spakować.

              Razem układali jej rzeczy w walizce. Co chwilę uśmiechał się do Leny i zastanawiał jak umilić jej czas we Włoszech. Miał już kilka pomysłów.

-Muszę jutro pojechać jeszcze do Maćka przed wylotem.

-No tak, ale wpuszczą cię do niego tak wcześnie?- nie był pewien.

-Mam nadzieję.

              Lena poszła się wykąpać, a on zajął łazienkę po niej. Cały czas nie mógł uwierzyć, że dziewczyna leci z nim do Włoch. Miał nadzieję, że to nie sen. Opuścił łazienkę i położył się koło Leny na łóżku. Wtuliła się w niego.

-Dobranoc- szepnął i pocałował ją.

-Dobranoc- powiedziała uśmiechnięta.

               Długo nie mógł zasnąć. Patrzył na śpiącą dziewczynę i czuł, że źle zrobił. Miał szansę wyznać jej dziś całą prawdę i nie skorzystał z niej. Wiedział jednak, że ta rozmowa go nie ominie. Prędzej czy później będzie musiał wyznać wszystko Lenie i mieć nadzieję, że uwierzy mu, że naprawdę ją kocha. Uznał, że najlepiej będzie poczekać jeszcze jakiś czas. Musiał być pewny, że dziewczyna z nim zostanie po tym jak się wszystkiego dowie.

Ona:

            Gdy Bartek zaprzeczył, że ją okłamuje poszła do sypialni i przysiadła na łóżku. Nic z tego nie rozumiała. Dlaczego Nowakowski zadawał jej tyle pytań? Czy aż tak martwił się o przyjaciela, czy miał powód? Nie umiała tego pojąć.

          W jednej chwili zdecydowała, że wyjedzie z Kurkiem do Włoch. Potrzebowała odpocząć, przemyśleć wiele spraw. Zaczęła pakować walizkę, a potem pomógł jej w tym przyjmujący. Zasnęła wtulona w niego.

              Następnego dnia wstała bardzo wcześnie. Ubrała się, zjadła śniadanie i pojechała do szpitala. Bartek miał ją później z niego odebrać i udać się prosto na lotnisko. Na szczęście pielęgniarka wpuściła ją do Maćka.

                 Chłopak spał spokojnie. Usiadła obok jego łóżka i położyła rękę na jego dłoni. Poruszył nią i po chwili otworzył oczy. Uśmiechnął się na jej widok.

-Lenka- szepnął.

-Cześć Maciuś.

-Jesteś dziś bardzo wcześnie- spojrzał na zegarek- Coś się stało?

-Wyjeżdżam do Włoch- nie miała czasu, żeby bawić się w podchody- Muszę odpocząć, zebrać myśli. Mam nadzieję, że rozumiesz. To wszystko jest dla mnie ciężkie.

-Rozumiem. Nie wolno ci się denerwować, a przez mój wypadek pewnie nic innego nie robiłaś. Jedź i odpocznij.

-Dziękuję- wstała i ucałowała jego policzek- Muszę iść. Mam samolot.

-Jasne.

              Pożegnali się, a potem opuściła salę. Przed szpitalem czekał już na nią Bartek. Nic nie mówiąc wsiedli do auta i pojechali na lotnisko. Kurek co chwilę na nią zerkał, ale nie chciała mu opowiadać rozmowy z Maćkiem.

                Podczas całej podróży żadne z nich nie poruszyło tematu Kalandyka. Była wdzięczna Bartkowi, że nie wypytuje jej o niego. Gdy przekroczyła próg mieszkania przyjmującego uśmiechnęła się. W końcu mogła się odprężyć i na chwilę zapomnieć o problemach.

-To na dobry początek wieczorek wychodzimy- powiedział Kurek.

-Gdzie?- spytała ciekawa.

-To niespodzianka- uśmiechnął się i pocałował ją.

              Pokręciła tylko głową, ale nie dopytywała, bo uwielbiała niespodzianki. Rozpakowała walizki, a potem zaczęła szukać wśród rzeczy odpowiedniej na wieczór. Wybrała zwiewną sukienkę i odłożyła ją na bok.

-Ślicznie będziesz w niej wyglądała- Kurek podszedł i położył jej ręce na biodrach- A teraz wybacz, ale muszę jechać wszystko załatwić. Pa- pocałował ją i szybko wyszedł.

             Zastanawiała się co takiego wymyślił. Czas wolno jej płynął. Oglądała telewizję, sprawdziła internet, a przyjmujący nadal nie wracał. W końcu zaczęła się szykować. Zrobiła delikatny makijaż, zakręciła włosy i przebrała się. Wtedy usłyszała otwieranie drzwi.

-Wiedziałem, że będziesz pięknie wyglądała- uśmiechnął się Bartek- Chodź.

              Wzięła go za rękę i razem opuścili mieszkanie. Kurek prowadził, a ona starała się domyślić gdzie jadą. Gdy zatrzymał się i otworzył jej drzwi podał jej chustkę. Spojrzała na niego zdziwiona.

-Jak niespodzianka to niespodzianka- powiedział i sam zawiązał jej chustkę na oczach.

-Tylko nie pozwól mi upaść- zastrzegła.

-Nie martw się. Ze mną nic ci się nie stanie.

              Wziął ją za rękę i prowadził. Szła dość niepewnie, bo bała się, że o coś się potknie, ale na szczęście niepotrzebnie. W pewnym momencie Kurek puścił jej dłoń, a ona momentalnie stanęła. Poczuła ręce na ramionach.

-Kochanie chciałem, żebyś wiedziała jaka jesteś dla mnie ważne- szepnął jej na ucho.

                     Poczuła, że przyjmujący rozwiązał chustkę zasłaniającą jej oczy. Otworzyła je i aż zaparło jej dech w piersiach.

Pod ostatnim postem były tylko 2 komentarze i zastanawiam się czy nie zrobić przerwy w prowadzeniu tego bloga, żeby zastanowić się jak was zaciekawić i zachęcić do komentowania. To naprawdę motywuję, proszę komentujcie.