Rozdział VI

Ona:

         Patrzyła na niego i nie mogła zrozumieć co się dzieje. Chciała zostać z Bartkiem i to bardzo, ale nie mogła. W Rzeszowie był Maciek, jej chłopak, który nie miał pojęcia, że pojechała do siatkarza.

           Kurek wziął ją za rękę. Próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku, ale jej nie pozwolił. Spojrzała mu w oczy. Widziała, że jest smutny. Zrobiło jej się go żal. Wolną dłoń położyła mu na policzku. Przymknął powieki.

-Muszę jechać- szepnęła.

           Wtedy się ocknął. Gwałtownie otworzył oczy i mocno ją do siebie przytulił. Nie do końca wiedziała jak ma się zachować.

            Z jednej strony chciała zostać z Bartkiem, w jego ramionach. Z drugiej strony był Maciek. Czuła się tak, jakby go zdradzała i było jej z tym bardzo źle. Siatkarz odsunął ją od siebie na niewielką odległość.

-Proszę. Zostań.

-Nie mogę.

-Możesz i chcesz.

            Dość szybko ją rozgryzł. Była zła na siebie, że ma rację. Wiedziała już, że nie uda jej się utrzymać związku z Maćkiem. Nie umiała się zmusić do miłości, do chłopaka, gdy Kurek był obok. Niespodziewanie w ciągu ostatnich dni zakochała się w Bartku i nie mogła dłużej temu zaprzeczać. Chciała być fair w stosunku do chłopaka.

-Muszę wyjechać- spuściła głowę.

-Lenka proszę- miał płaczliwy głos.

-Nie umiem tak. Nie rozumiem co się dzieje. Jeszcze przed przeszczepem dałabym wszystko, żeby Maciek w końcu się odważył i wyznał mi, że mnie kocha, bo ja kochałam go do szaleństwa. Chciałam stworzyć z nim coś cudownego- starała się dobrze dobierać słowa- Nie rozumiem co się dzieje- powtórzyła.

-Co czujesz teraz?- spytał zaniepokojony.

-Powiedz co ty czujesz? Nie mogę ci nic powiedzieć jeśli nie będę wiedziała jak ty to wszystko widzisz.

-Zakochałem się w tobie. Może to dziwne. Prawie cię nie znam, a czuje jakbyśmy rozumieli się bez słów.

-Ja … - zabrakło jej słów- Ja też się w tobie zakochałam.

           Uśmiechnął się i nachylił, żeby ją pocałować. Gdy poczuła jego wargi na swoich odpłynęła. Nie obchodziło jej co się dzieje dookoła, liczył się tylko Bartek. Zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła bliżej.

              To był zupełnie inny pocałunek niż ten wczorajszy. Teraz nie zamierzała go odpychać. Chciała by był jak najbliżej. Wyczuł to i posadził ją sobie na kolanach. Błądził rękami po jej plecach. Każde miejsce, w którym jej dotknął paliło żywym ogniem. W pewnym momencie zorientowała się do czego to zmierza.

               Powoli odsunęła się od Kurka. Nie była na to gotowa. Nie chciał zdradzić Maćka choć już i tak czuła się jak zdrajca. Zanim zwiąże się z Bartkiem musi poukładać wszystkie sprawy z chłopakiem.

-Zostaniesz?- upewniał się.

-Tak, ale nie na długo. Chcę wrócić do Rzeszowa, żeby … załatwić wszystkie sprawy.

-Ale potem wrócisz?

-Bartek mogę cię odwiedzać, ale może życie jest w Rzeszowie.

                 Wtulił się w nią i nic więcej nie powiedział.

On:

              Cieszył się, że Lena została z nim. Gdy powiedziała, że się w nim zakochała poczuł przypływ radości. Czuł, że w końcu wszystko się ułoży. W końcu będzie pewny, że serce Natalii należy do niego.

                  Wiedział jednak, że nie chodzi mu już tylko o serce. Zakochał się w Lenie. Nie sądził, że do tego dojdzie, ale zależało mu na niej.

                  Pomógł jej się rozpakować, a potem zaproponował jej, żeby pojechała z nim na trening. Widział, że nie była do tego przekonana, ale w końcu się zgodziła. Gdy dotarli na halę udała się na trybuny, a on do szatni.

-Bartek- Ivan szybko się koło niego znalazł- Co to za dziewczyna, która z tobą przyszła?

-Moja dziewczyna- odpowiedział i uśmiechnął się.

-Wiedziałem, że się zakochałeś.

                Pokręcił tylko głową. Przebrał się i wyszedł na boisko. Podczas ćwiczeń co chwilę zerkał na Lenę. Z zaciekawieniem przyglądała się treningowi. Przyglądała się jemu. Starał się grać jak najlepiej by była z niego dumna.

                  Musiał zostać trochę dłużej razem z Zaycewem, żeby poćwiczyć zagrywkę. Gdy weszli do szatni nikogo już nie było. Czuł na sobie wzrok atakującego. Nie rozumiał o co może mu chodzić. Spojrzał na niego.

-Co?

-Nic. Zastanawiam się tylko gdzie ty znajdujesz takie dziewczyna. Najpierw Natalia, teraz … Jak ona się nazywa?- spytał.

-Lena- na wzmiankę o zmarłej narzeczonej spochmurniał.

-Teraz Lena- Ivan zauważył zmianę w jego zachowaniu- A sorry. Nie zapomniałeś nadal o Natalce prawda? A jak poznałeś Lenę?

-Powiem ci prawdę- westchnął- Gdy Natalia zginęła w wypadku byłem załamany. Pojechałem do Rzeszowa i tam jej matka powiedziała mi, że jej serce dostała walcząca o życie dziewczyna. Uznałem, że muszę ją znaleźć, by mieć przy sobie chociaż cząstkę narzeczonej- starał się wszystko wytłumaczyć.

-Nie wiem czemu, ale nie podoba mi się ta historia- usiadł obok.

-Tą dziewczyną jest Lena- szepnął.

-Co!?- atakujący się poderwał- Bartek powiedz, że to tylko głupi żart.

-Posłuchaj- zaczął, ale Ivan mu przerwał.

-Zranisz ją. Naprawdę mocno ją zranisz jak dowie się, że jesteś z nią tylko ze względu na serce Natalii, a z tego co mówisz dużo przeszła skoro walczyła o życie.

-Nie dowie się o tym.

-Dowie. Takie rzeczy prędzej czy później wychodzą na jaw. Daj jej ułożyć sobie życie. Zasługuje na miłość i szczęście.

              Przez chwilę stał i nie mógł nic powiedzieć. Dopiero teraz docierało do niego jak egoistycznie chciał się zachować. Jednak wszystko się zmieniło. Mógł dać jej miłość i szczęście, bo ją kochał.

-Ivan nie rozumiesz. Wszystko się zmieniło. Nie planowałem tego, ale stało się. Zakochałem się w niej.

             Zaycew patrzył na niego niepewnie. Jakby starał się wyczuć czy kłamie. Chwilę mu się przyglądał, w końcu westchnął.

-Wierzę ci, ale nadal uważam, że musisz powiedzieć jej prawdę. Że ma serce Natalii i, że chciałeś na początku być z nią ze względu na nie.

-Nie mogę. Jej nie wolno się denerwować. Miała przeszczep serca.

-Lepiej gdy usłyszy to od niebie niż kogoś obcego.

-Kto niby miałby jej o tym powiedzieć?- spojrzał na niego wrogo.

-Nie ode mnie, ale dowie się. Powtórzę się. Takie sprawy prędzej czy później wychodzą na jaw.

          Przebrał się szybko i poszedł po Lenę na salę. Stała przy boisku i rozglądała się. Uśmiechnął się lekko. Nie mógł jej tego powiedzieć. Bał się, że jeśli się dowie to go zostawi.

Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. Pisałam go kilka razy i nadal nie jest taki jaki miał być, ale już to zostawiłam. Proszę komentujcie to bardzo motywuje :)